Witold Giełżyński, urodzony 9 czerwca 1886 roku w Krasnymstawie, jest postacią, która zapisała się w historii jako znaczący dziennikarz i publicysta polski.
Jego życie zakończyło się 31 grudnia 1966 roku w Warszawie. Giełżyński był również związany z wolnomularstwem, co podkreśla jego zaangażowanie w działalność społeczną i intelektualną tamtych czasów.
Warto zaznaczyć, że pełnił on ważną rolę w branży dziennikarskiej, będąc wiceprezesem Syndykatu Dziennikarzy Warszawskich, co świadczy o jego znaczącej pozycji w środowisku dziennikarskim.
Życiorys
Witold Giełżyński był postacią znaczącą w polskim życiu dziennikarskim i społecznym. Kiedy uczęszczał do Gimnazjum Męskiego w Lublinie, jego zaangażowanie w Związek Młodzieży Socjalistycznej przyniosło mu wiele wyzwań. Po relegowaniu z gimnazjum w wyniku udziału w strajkach szkolnych, ukończył szkołę średnią w 1906 roku w Warszawie. Już w 1908 roku musiał opuścić Królestwo Polskie, co skłoniło go do emigracji do Paryża.
Jako dziennikarz zadebiutował w 1907 roku, publikując swoje teksty w czasopiśmie „Wiedza”. W 1914 roku rozpoczął współpracę z miesięcznikiem „Myśl Polska”, a także redagował „Nowy Kurier Łódzki” od 1914 do 1915 roku. W kolejnych latach, bo od 1920, można go było spotkać w „Kurierze Polskim”, a w latach 20-30. publikował w takich pismach jak „Epocha”, „Ekspres poranny”, „Świat” oraz „Kurier Czerwony”. Jego wkład w życie społeczne był nieoceniony, ponieważ w 1921 roku był jednym z założycieli Ligi Obrony Praw Człowieka i Obywatela.
Wiceprezes Związku Dziennikarzy RP, Giełżyński prowadził wykłady w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie oraz pełnił funkcję członka zwyczajnego w Towarzystwie WSD. Jego działalność dziennikarska nie ograniczała się do pracy w czasopismach, bowiem w trakcie II wojny światowej redagował „Wiadomości Polskie” – organ Armii Krajowej oraz pisał na łamach „Biuletynu Informacyjnego” i „Rzeczypospolitej Polskiej”. Po zakończeniu wojny dołączył do zespołu „Kuriera codziennego” i aż do 1947 roku był redaktorem naczelnym „Gazety Ludowej”. Jego kariera zakończyła się w 1948 roku, ale pozostawił po sobie istotny ślad w postaci m.in. opracowania przeglądowego pt. „Prasa Warszawska 1661–1914”, które zostało wydane w 1962 roku.
Warto również nadmienić, że był ojcem Wojciecha Giełżyńskiego. Po swojej śmierci znalazł miejsce wiecznego spoczynku na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 36-5-3,4), co stanowi hołd dla twórczości i zaangażowania, jakie przedstawiał przez całe swoje życie.
Odznaczenia
Witold Giełżyński, polski działacz, otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń. Wśród nich znajduje się Złoty Krzyż Zasługi, który został mu nadany 11 listopada 1937 roku.
Dodatkowo, 17 stycznia 1963 roku uhonorowano go Złotą Odznaką honorową „Za Zasługi dla Warszawy”, co świadczy o jego znaczącej działalności na rzecz stolicy.
Przypisy
- Cmentarz Stare Powązki: GIEŁŻYŃSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 26.07.2019 r.]
- Stolica: warszawski tygodnik ilustrowany. R. 18, 1963 nr 4 (27.01), Warszawskie Wydawnictwo Prasowe RSW "Prasa", 1963, s. 18 [dostęp 10.09.2020 r.]
- Anna Kargol, Środowisko wolnomularskie w międzywojennym Krakowie, w: Ars Regia, 9/15–16, 2006, s. 157.
- Wyższa Szkoła Dziennikarska w Warszawie. Sprawozdanie za XXI Rok Szkolny 1937-1938 oraz Program na Rok 1938-1939. Warszawa: 1938, s. 47.
- Wyższa Szkoła Dziennikarska. „Kurier Warszawski”. Nr 213, s. 3, 1933.
- SĘP, Forpoczty masonerii w Polsce, w: „Myśl Narodowa” 1933 nr 30, s. 343.
- Ludwik Hass, Ambicje rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905–1928. Warszawa 1984, s. 232.
- M.P. z 1938 r. nr 45, poz. 54 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Oceń: Witold Giełżyński