Edward Tomczak

Wojsko i służby mundurowe

Edward Tomczak, urodzony 23 sierpnia 1923 roku w Krasnymstawie, to postać, która odcisnęła swoje piętno na historii Polski. Jego życie, choć zakończone w roku 2000, pozostaje inspiracją dla wielu.

Był on żołnierzem Ludowego Wojska Polskiego, co świadczy o jego zaangażowaniu w służbę dla kraju w trudnych czasach powojennych. Dodatkowo, jako technik mechanik, wykazał się wszechstronnością i umiejętnościami technicznymi, które były niezbędne w wielu dziedzinach.

Edward nie ograniczał się jedynie do obowiązków wojskowych; aktywnie uczestniczył także w życiu społecznym, stając się długoletnim działaczem społecznym, co podkreśla jego chęć niesienia pomocy innym oraz zaangażowanie w lokalne sprawy.

Życiorys

Edward Tomczak, urodzony 23 sierpnia 1923 roku w Krasnymstawie, był synem Józefa i Katarzyny. W trakcie drugiej wojny światowej zdecydował się wstąpić do Ludowego Wojska Polskiego, a od września 1944 brał aktywny udział w walkach na froncie wschodnim w szeregu 2 Armii WP, przemierzając szlak od Warszawy do Włocławka. W tym okresie został przydzielony do batalionu szturmowego Armii Czerwonej, gdzie służył aż do zakończenia konfliktu, uczestnicząc także w bitwach o Berlin.

Po ustaniu działań wojennych, podjął pracę w „Sanowagu” w Sanoku, który później przekształcił się w Sanocką Fabrykę Autobusów „Autosan”. W tamtejszych szkołach mechanicznych w 1953 roku ukończył Technikum Przemysłu Samochodowego dla Pracujących, zdobywając tytuł technika mechanika o specjalności budowa samochodów. W czasach PRL pozostawał w tej samej fabryce, pełniąc funkcję kierownika działu transportu kolejowego. W 1986 roku obchodził jubileusz 45-lecia pracy w tym zakładzie, kontynuując zatrudnienie, choć w niepełnym wymiarze godzin.

W 1984 roku został wybrany do Komisji ds. Samorządu Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku jako osoba nie pełniąca mandatu radnego. Dwa lata później, w 1986 roku, zasiadł w Kolegium Karno-Administracyjnym w Sanoku. Był aktywnym działaczem w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, gdzie 23 maja 1971 roku został członkiem sądu koleżeńskiego oddziału powiatowego. Po reorganizacji ZBoWiD w 1973 roku, stał się członkiem sądu koleżeńskiego oddziału miejskiego. W 1975 roku, po kolejnej reorganizacji, zasiadł w zarządzie wojewódzkim w Krośnie, a jego kadencja była odnawiana wielokrotnie w latach 1978, 1980 oraz 1989. Jego zaangażowanie w życie lokalnej społeczności potwierdzają także kolejne wybory na członka zarządu koła miejsko-gminnego, które miały miejsce w latach 1976, 1977 i 1982.

Edward Tomczak zmarł w 2000 roku, a jego ostatnim miejscem spoczynku jest Cmentarz Posada w Sanoku.

Odznaczenia

Edward Tomczak był osobą, która została uhonorowana licznymi odznaczeniami za swoje znaczące osiągnięcia w różnych dziedzinach. Jego zasługi były doceniane zarówno na szczeblu lokalnym, jak i krajowym.

  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974),
  • Medal 30-lecia Polski Ludowej (1975),
  • Odznaka „Zasłużony dla Sanockiej Fabryki Autobusów” (1975),
  • Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” (1983),
  • Odznaka „Zasłużony dla ZBoWiD” (1989),
  • Dyplom uznania za szczególne osiągnięcia (ZBoWiD, 1980).

Te odznaczenia świadczą o jego wkładzie w rozwój społeczności, w której żył i pracował, a także o jego zaangażowaniu w życie publiczne.

Przypisy

  1. Władysław Stachowicz. Samorząd terytorialny miasta Sanoka w latach 1990–2002 w relacjach lokalnej prasy. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 299, 2014 r. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
  2. Władysław Stachowicz. Samorząd terytorialny miasta Sanoka w latach 1990–2002 w relacjach lokalnej prasy. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 291, 2014 r. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
  3. Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986 r., s. 283.
  4. Józef Ząbkiewicz. Szacunek i uznanie dla wieloletnich pracowników. „Gazeta Sanocka – Autosan”, Nr 5 (368) z 10-20 lutego 1986 r. Sanocka Fabryka Autobusów.
  5. a b c Komitet Organizacyjny Fundacji Sztandaru. Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. 1986 r., s. 90.
  6. Wysoka ocena sanockich kombatantów. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 30 (501) z 1-10 listopada 1989 r. Sanocka Fabryka Autobusów.
  7. Odznaczeni z okazji majowego święta. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4-5, Nr 13 (269) z 10-20 maja 1983 r. Sanocka Fabryka Autobusów.
  8. W 40 rocznicę LWP. Spotkanie „autosanowców” – weteranów walk o wolność kraju. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 30 (286) z 1-10 listopada 1983 r. Sanocka Fabryka Autobusów.
  9. Marian Struś. Produkujemy środki transportu, a kto pomoże naszym transportowcom. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 1 (94) z 1-10 stycznia 1978 r. Sanocka Fabryka Autobusów.
  10. Spotkanie byłych więźniów hitlerowskich obozów zagłady. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 6 (25) z 15-31 marca 1975 r. Sanocka Fabryka Autobusów.
  11. Stanisław Janczura. Spotkanie z kombatantami. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 13 (32), s. 3, 1-15 lipca 1975 r.
  12. a b c Uroczyste obchody 57 rocznicy Wielkiego Października. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 18 z 1-15 grudnia 1974 r. Sanocka Fabryka Autobusów.

Oceń: Edward Tomczak

★★★★★
Średnia ocena:4.93 Liczba ocen:23